মই কোন? মই কি?
মোৰ অস্তিত্ব?
জীৱনৰ যতৰত টাকুৰী ঘূৰা দি ঘূৰি আছোঁ।
যিয়ে যেনেকৈ নচুৱাইছে, নাচি আছোঁ।
কাৰুবাৰ সুখত যদি হাঁহিছোঁ,
কাৰুবাৰ দুখত মই কান্দিছোঁ।
কাৰুবাৰ বাবে যদি পতি,
কাৰুবাৰ বাবে পিতা।
কাৰুবাৰ বাবে যদি ভাই,
কাৰুবাৰ বাবে দাদা।
কাৰুবাৰ বাবে যদি শত্ৰু,
কাৰুবাৰ বাবে হয়তো বন্ধু।।
স্বাৰ্থপৰ দুনীয়া !
মোৰ কান্দোন দেখিছানে?
কেনেকৈ দেখিবা !
মই যে এটা জক্কৰ !
এক কৃত্ৰিম হাঁহি লৈ যে ঘূৰি ফুৰো মই!
নিজৰ দুনীয়া এখন সজাই তুলিছিলোঁ।
মোৰ সপোনৰ দুনীয়া!
তাৰ মাজত সুমাই থাকি দেখোন ভাল লাগে!
এটা সৰু ধুনীয়া ঘৰ!
এখন সৰু ধুনীয়া সংসাৰ!
যত নাই কোনো স্বাৰ্থ!
যত আছে মাথোঁ প্রেম.. মাথোঁ প্ৰেম!
কিন্তু তোমাৰ কত সহ্য হব মোৰ সুখ?
তোমাক তো মাথোঁ লাগে.. আৰু লাগে।
ভাঙি দিলা মোৰ সপোনৰ দুনীয়া।
শুহি শুহি খতম কৰি দিলা!
আৰু কিমান শুহিবা?
নালাগে দুনীয়া! মোৰ দুখত দুখী নহবা।
মই হোঁহোৱাই থাকিম, হাঁহি থাকিবা।
মই নাচি থাকিম, তুমি নচুৱাই থাকিবা।
তালি মাৰা.. হাঁহা.. তালি মাৰা..
মই যে জীৱন চার্কাচৰ এটা জক্কৰ!
চোৱা, তুমি বিচৰা ধৰণে মই নাচি আছোঁ।
তুমি বিচৰা ধৰণে মই জঁপিয়াই আছোঁ।
তা ধিন ধিন ধা.. তা ধিন ধিন ধা..
হাঁহা... তালি মাৰা...
হাহাঁহা...
.....
"মই! মোৰ অস্তিত্ব!" - 𝙏𝙝𝙚 𝙋𝙤𝙚𝙩𝙧𝙮
জ্যোতি প্ৰসাদ দাস
May 08, 2020
Comments
Post a Comment